Rozdział III: Déjà Vu

Czuję wiatr we włosach oraz na całym ciele. Jestem zdezorientowana. Nad sobą widzę sylwetkę ojca, który mówi do mnie z pretensją. Siadam. To jakieś szaleństwo! Odkrywam, że wcale nie jestem w swoim pokoju. Rozglądam się na boki. Siedzę na drewnianym pomoście, tuż przy jeziorze.

— Co ty tutaj robisz, Ellen? — Pyta ojciec z wyrzutem w głosie. — Przecież mogłaś wpaść do wody!

Wychylam się i widzę, że w naszym kierunku idzie mama z kocem i herbatą dla mnie. — Słuchasz mnie, czy nie?! — Denerwuje się.

— Słucham. — Odpowiadam zaniepokojona. Jestem równie zdezorientowana, co on. Wstaję na nogi, a mama podaje mi koc i kubek, potem szybko wraca do domu, jakby wcale nie obchodziło ją, co tutaj robię o tak wczesnej godzinie.

— A więc? Co u licha wyprawiasz?!

Marszczę czoło i jeszcze raz patrzę dookoła. Woda jest bardzo spokojna i zdradliwa zarazem, wzdrygam się na myśl, że jestem tak blisko niej.

— Nie mam pojęcia. — Mówię szczerze. Sama jestem wystarczająco rozkojarzona.

— Posłuchaj, jeśli myślisz, że takim zachowaniem zwrócisz naszą uwagę, to się mylisz. To już przestało być śmieszne!

— Ale ja, naprawdę...

— Skończyłem z tobą rozmowę. Wracaj do domu.

Warczę głośno gdy odchodzi. Jestem wkurzona na takie podejście do sprawy. Dlaczego on nie może zrozumieć, że nie chcę zwrócić niczyjej uwagi? Skąd mam wiedzieć dlaczego jestem na pomoście?...

Śniadanie jemy w ciszy. Nie mam ochoty na jedzenie, szczególnie jeśli są to resztki z podróży. Kończę przeżuwać tost i szybko wstaję od stołu. Bez słowa oddalam się w kierunku schodów.

— Ellen. — Słyszę głos mamy. Jest specyficzny, jakby oczekiwała czegoś nieokreślonego. Odwracam się i patrzę wyczekująco. Milczę, wpatrzona w jej wyprostowane plecy.

— Ubierz się. Za chwilę pójdziesz do miasta. — Mówi, jakby to była najzwyklejsza rzecz w świecie. Jakbym codziennie o ósmej rano wychodziła do miasta, którego nie znam.

— Co? — Dziwię się. — Dlaczego?

— Bo matka tak mówi. — Odpowiada szorstko ojciec, nawet nie podnosząc wzroku na mnie.

— Chyba żartujecie!

— Idź się ubrać. — Powtarza ostrzej mama.

Zaraz wyjdę z siebie! Mam ochotę coś rozwalić i uciec stąd do domu! Ten dzień dopiero się zaczyna, a ja już mam go dosyć. Ubieram się, jak mi kazali. Z głębi torby wygrzebuję nowe trampki za kostkę. Dostałam je na komendzie, gdy odbieraliśmy ocalałe z wypadku rzeczy. Z buntowniczym wyrazem twarzy, schodzę na dół. Ojciec chyba już wyszedł, bo nigdzie go nie widzę. Mama podchodzi do mnie i daje kilka banknotów.

— Schowaj i nie zgub. — Jej głos jest wyprany z emocji.

— Tak, bo przecież mam dwa lata... — Warczę pod nosem. — Po co mam iść? — Pytam trochę zbyt ostro. Ona patrzy na mnie, jakbym kogoś zabiła.

— Musisz znaleźć sklep, w którym sprzedają farbę do ścian. Poszukaj w supermarketach.

— Wątpię, że jest tutaj choć jeden…

— Znajdź białą. Kup dwie, duże puszki. Poza tym, jest jeszcze kilka innych rzeczy. — Podaje mi kartkę. Rozkładam ją w sekundę i moim oczom ukazuje się około dwudziestu pozycji.

— Coś jeszcze, cesarzowo? — Pytam z wyrzutem, jednak zaraz potem tego żałuję.

— Uważaj, bo się doigrasz. — Grozi i oddala się do kuchni. Wzdycham zrezygnowana i chowam pieniądze do kieszeni. 

—  Mogę wziąć auto? —  Rzucam pytanie, spodziewając się aprobaty.

Mama milczy przez moment.

—  Spacer dobrze ci zrobi. Poznasz okolicę. 

Warczę pod nosem i wychodząc z domu, "niechcący" trochę zbyt mocno trzaskam drzwiami frontowymi. Przynajmniej pogoda jest znośna. Ale mimo tego, że świeci słońce, to od jeziora czuć bryzę, która przyprawia mnie o mdłości. Nienawidzę wilgoci…

Z tego, co zapamiętałam poprzedniego dnia, wynika, że niestety będę musiała dojść prawie dwa kilometry, aby ujrzeć pierwsze domy. Tak, to prawda, mieszkamy na kompletnym pustkowiu… To jeszcze bardziej zniechęca mnie do czegokolwiek. 

Po dwudziestu minutach czuję, że się spociłam. Oto efekty maszerowania w pełnym słońcu! Kiedy dochodzę do cywilizacji, jestem w siódmym niebie. W końcu trochę cienia! Siadam na ławce pod drzewami. W centrum jest plac z parkiem, w pobliżu stoi także kilka sklepów. W sumie, tych sklepów jest więcej niż sobie wyobrażałam. To szaleństwo, ale na rogu ulic, widzę nawet jakąś knajpkę o nazwie "Latający Koń". Po raz pierwszy pojawia się myśl, że może nie będzie tak źle. Bo co, jak co, ale mojej miłości do fast-foodów nic nie pokona.

Obserwuję przez chwilę ludzi, którzy mnie mijają. Wydają się najnormalniejsi na świecie. Wcześniej bałam się, że będą to tylko śmierdzący rybacy w kaloszach i płaszczach przeciwdeszczowych, którzy nie rozstają się ze swoją wędką i wiadrem.

Wchodzę do supermarketu i owiewa mnie kojący, zimny wiaterek, którego źródłem jest klimatyzacja. Wewnątrz znajduje się tylko parę osób. Chwytam za koszyk i kieruję się w jedną z alejek. Mijam po drodze różne działy spożywcze, jednak farb nigdzie ma… Tracę już nadzieję, kiedy na mojej drodze pojawia się rudowłosa ekspedientka, swoim wyglądem przypomina wiewiórkę. Całą jej twarz pokrywają piegi.

— Przepraszam... powie mi pani, gdzie znajdę farby do ścian?

Dziewczyna odwraca się do mnie z uprzejmym uśmiechem.

— Pewnie, ale nie nazywaj mnie panią! — Rechocze stanowczo zbyt radośnie. — Musisz iść jeszcze prosto, a potem na pierwszym "skrzyżowaniu" skręcić w prawo. Są tam gwoździe, farby i inne tego typu rzeczy. — Mówi z uśmiechem na ustach.

— Dzięki.

Od razu idę w pokazanym kierunku. Znajduję to, co chcę i ruszam dalej, aby zebrać pozostałe rzeczy z listy. Produkty ledwo mieszczą mi się w koszyku. Jest tego tyle, że aż sama się przeraziłam. No, ale w końcu w nowej lodówce nie ma kompletnie nic, a coś jeść trzeba. Tylko czemu akurat mnie wysłali po to wszystko? I co złego jest w przyjechaniu tutaj samochodem? Jeszcze zdążę sobie pozwiedzać. W końcu zostanę tutaj, co najmniej dwa lata do skończenia college'u. Mam nadzieję, że prędzej, czy później, w końcu przestaną mieć uraz do aut. Wszystko przez ten cholerny wypadek.

— To wszystko? — Pyta ta sama rudowłosa dziewczyna, gdy liczy moje zakupy.

— Tak. — Kalkuluję w myślach, ile za to wszystko zapłacę. Nie wydaje się źle, na koniec zostaje jeszcze pięć funtów. Czekam, aż dziewczyna zapakuje produkty do papierowych toreb. Zniechęca mnie perspektywa tego, że będę musiała przenieść je w trzydziestostopniowym upale.

— Chyba jesteś tutaj nowa, co nie? — Pyta ruda i od razu wydaje mi się zbyt bezpośrednia. Mam wrażenie, że nigdy nie opuszcza jej ten szeroki uśmiech. Zaczyna mnie irytować.

— Zgadza się. — Odpowiadam od niechcenia i już chcę obrócić się na pięcie, gdy tamta kontynuuje.

— Tutaj nie jest tak źle, jak wygląda, wiesz? — Rzuca, chcąc podtrzymać ze mną rozmowę. Zatrzymuję się, dziwią mnie jej słowa. Z nieodpartym wrażeniem, że czyta mi w myślach, odwracam głowę.

— Nie? Teoretycznie nie wyrobiłam sobie jeszcze zdania o tej okolicy.

Teoretycznie to właśnie kłamię.

— Serio, czasem wieje nudą, ale przez większość czasu jest coś do roboty.

Patrzę na nią kpiąco. Jest coś do roboty? Dziewczyno, pracujesz w supermarkecie!

— Na przykład?

— Na przykład… Często są organizowane festyny i różne pikniki. Najbliższe wydarzenie to pasmo koncertów z okazji rozpoczęcia roku szkolnego. Musisz tam być, sama się przekonasz. Chociaż nie jest to organizowane w Middleham, a przy szkole.

— Może skorzystam, może nie. Zobaczy się.

— Naprawdę polecam. Życzę miłego dnia!

Już mam wychodzić, kiedy myślę o jednej sprawie.

— Ej, a… gdzie tutaj właściwie znajduje się szkoła?

Mierzy mnie wzrokiem. Pewnie kalkuluje, ile mogę mieć lat.

— Redbricks College stoi spory kawałek za miastem. Jakąś godzinę drogi stąd. Od centrum trzeba skierować się na zachód. Gdy zobaczysz duży kompleks budynków, to znaczy, że trafiłaś. 

Czuje, jak mój niekontrolowany wytrzeszcz oczu ujawnia się przed rudowłosą. Tymi czterema zdaniami, wypowiedzianymi z nadmiernym entuzjazmem, dziewczyna skutecznie zniszczyła mi resztę dnia. Nie czekając na jej kolejne wywody, podnoszę torby i łokciem pcham drzwi. Następuje potężny trzask. Zaraz potem leżę na betonie. Kilogram jabłek właśnie beztrosko ucieka w dół chodnika.

— Niech to szlag! — Warczę nienawistnie i wstaję z chodnika, mierząc wzrokiem rozerwane torby.

— Wszystko w porządku? — Pyta nagle jakiś męski głos. Człowiek wydaje się być rozweselony moim widokiem.

— Moje zakupy właśnie wsiąkają w chodnik, a ty mnie pytasz, czy wszystko jest w porządku? — Burczę, nawet nie podnosząc głowy. Strzepuję piach z ubrania. Spoglądam na człowieka przede mną. Coś w wyluzowanej twarzy tego gościa mnie uderza. Mam wrażenie, że gdzieś już się spotkaliśmy. Jest dość wysoki, ale nie chudy, normalny. Na sobie ma koszulę i eleganckie buty. Stoi, patrząc dużymi, brązowymi oczami prosto w moje. Głupio mi, że od pierwszej chwili oceniam go wzrokiem. Chyba to zauważa i uśmiecha się przyjacielsko.

— Skaleczyłaś się.

— Nie, nie leczyłam się… — Mamroczę rozkojarzona i zaraz zalewam się purpurą. On śmieje się pod nosem, co tylko pogłębia mój wstyd.

— Mogę? — Pyta uprzejmie i podnosi moją dłoń, gdy kiwam głową. Ogląda moje niewielkie skaleczenie, jakby był znawcą tematu. Korzystając z chwili, ponownie lustruję go spojrzeniem. Ma krótkie, bardzo ciemne włosy i zaledwie kilku dniowy zarost. Oceniam jego wygląd i klasyfikuję go do kategorii misiowatych, chociaż ma normalną sylwetkę. Może to puste, sztuczne i nie wiem jeszcze jakie, ale od zawsze wkładam chłopców do różnych kategorii. Nie ma w moim przekonaniu jednak lepszych, czy gorszych kategorii. Niektórym ciężko to zrozumieć, ale nie mam nic złego na myśli.

— Trzeba opatrzyć ci też kolano. — Pokazuje palcem na ranę, z której sączy się stróżka krwi. Zaczynam czuć się trochę nieswojo pod jego czujnym okiem.

— Nie, naprawdę, to nic takiego…

Ale ze mnie sierota! Potknąć się na chodniku i zrobić sobie przy tym krzywdę, trzeba być chyba na szczycie wzgórza, zwanego głupotą!

— Czy wszystko w porządku? — Pyta rudowłosa dziewczyna, która właśnie wybiega przed sklep. — A ty, co tutaj robisz?! — Naskakuje z wyrzutem. W pierwszej chwili myślę, że chodzi o mnie, jednak potem widzę, że mierzy w chłopaka ostre spojrzenie. Dziwi mnie jej reakcja. Jak taka nadmiernie radosna i entuzjastycznie nastawiona do życia osoba, może się tak drzeć?

— Mam prawo chodzić po mieście. — Odpowiada równie jadowicie chłopak. — Są wakacje, jeszcze chwilę im zajmie, zanim znów wepchną mnie do internatu. 

— Zabieraj się stąd i zostaw ją w spokoju! — Mówi ruda poważnym tonem i wskazuje przy tym na mnie.

— Skończ przedstawienie, Morgan, idź lepiej przynieś naszej znajomej nowy kilogram jabłek. — Mówi kpiąco i puszcza mi oczko. Albo tylko mi się wydaje, że to robi. Patrzę z boku, jak uśmiecha się, co uwydatnia kilka zmarszczek przy kącikach oczu.

— Nic ci się nie stało? — Ruda zwraca się do mnie, jej głos jest milszy. — Jabłek już niestety nie mam, ale proszę, tutaj są nowe torby.

— Wszystko dobrze. — Stwierdzam i lekko się do niej uśmiecham.

— Z owocami trzeba się pożegnać, ale resztę można uratować. — Stwierdza chłopak, nie zwracając uwagi na Morgan. Podciąga jednym ruchem spodnie na udach i kuca, aby ogarnąć moje zakupy. Dziewczyna znika w sklepie, a mi robi się niedobrze przez całe przedstawienie z moją osobą w roli głównej.

— Przestań. Poradzę sobie sama, nie musisz… — Patrzę, jak zwinnie wkłada wszystko do torby. Czuję niewyobrażalny wstyd.

— Proszę. — Uśmiechnięty, podaje mi jeden z pakunków i zaraz zabiera się za zbieranie zawartości drugiego. Wzdycham bezradna. Tak naprawdę, jestem mu wdzięczna, że mi pomaga, bo czuję, że zranione kolano mogłoby nie przeżyć klęczenia. Z drugiej strony, dziwi mnie fakt, że tak elegancki, dobrze wyglądający chłopak, w ogóle chciał zawracać sobie mną głowę. Zachowuje się jak dżentelmen, to trzeba przyznać.

— Dziękuję. — Próbuję zrobić miejsce pod pachą, aby wziąć od niego drugą torbę. Musi to wyglądać komicznie, bo brunet zanosi się śmiechem.

— Chyba nie myślisz, że pozwolę ci tak po prostu teraz odejść. Przecież nie dojdziesz nawet do końca ulicy.

Jego stwierdzenie jest trafne, ale nie chcę mu przyznać racji. Muszę naprawić w jakimś stopniu swoją urażoną dumę po spotkaniu z chodnikiem.

— Żartujesz sobie? Nie znasz moich możliwości, jestem jak Superman. — Mówię zawzięcie i niemalże siłą, odbieram swoją torbę. Odwracam się na pięcie i robię pierwszy krok. Niestety, nie wychodzi dokładnie tak, jak chcę i w następnej chwili ledwo nie upadam na ziemię. Nieznajomy jednak w ostatniej chwili pojawia się obok i zgrabnie mnie podtrzymuje.

—  Dziękuję. —  Szepczę, gdy ni stąd, ni z owąd widzę nad sobą parę wielkich brązowych oczu.

— Drobiazg. — Uśmiecha się i stawia mnie na ziemi, odsuwa się o krok i odchrząkuje znacząco.

— No, bez wątpienia jesteś Supermanem. — Mówi rozbawiony i ruchem głowy, odgarnia włosy z czoła. — Mam auto. Pozwól, że cię podwiozę. — Wyczuwam w jego głosie politowanie, a to jest najgorsze, co można usłyszeć w czyimkolwiek głosie. W dodatku, jeżeli jest to głos niczego sobie chłopaka. Ten dziwny wybuch Morgan dał mi jednak do myślenia. Wzdycham zrezygnowana. Spójrzmy prawdzie w oczy, gość ma trochę racji. Źle oceniłam skalę bólu stłuczonego kolana. Boli, jak jasna cholera. Ledwo robię krok, a przed sobą mam długą drogę… To jest dobra propozycja.

— Zgoda.

Chłopak uśmiecha się zachęcająco i z tym charakterystycznym wyrazem twarzy triumfatora, odbiera moje torby. Wygląda dziwnie w swoim eleganckim ubraniu i moimi zakupami. Razem zaczynamy iść przed siebie. Kilka metrów dalej stoi granatowa Honda Accord. Dziwię się, bo to drogi samochód i szczerze mówiąc, nie spodziewałabym się, że należy do tego chłopaka. 

— Zapraszam. — Otwiera mi drzwi od strony pasażera. Próbując ukryć zakłopotanie, człapię niezdarnie do wozu. Może głupio to zabrzmi, ale nikt jeszcze nie otworzył mi drzwi od samochodu w ramach pokazania dobrych manier.

Czuję się dziwnie siedząc wewnątrz. Samochód jest czysty, pachnący nowością i do tego wygląda na drogi. Obstawiam, że kierowca jest w wieku, zbliżonym do mojego, więc skąd ma pieniądze na taki wóz? Poza tym, widząc, jak elegancko wygląda, sama czuję się jak brudaska.

— W którym kierunku mam jechać?

— Na obrzeża miasta. Mieszkam za lasem, na południu. 

Ściskam mocno torby, aby nic z nich nie wypadło.

— Jesteś tutaj nowa, co? — Pyta, a ja staram się na niego nie patrzeć. Boję się, że gdy już odwrócę głowę, jego uśmiech wywoła u mnie żałosne wypieki.

— Aż tak widać?

— Middleham, to małe miasteczko, każdy zna każdego. Natomiast ciebie nie zna nikt. Widzę cię pierwszy raz, więc... Masz zamiar iść do tutejszej szkoły?

— A czy jest inna opcja?

Godzina w jedną stronę! Za co?!

— Parę godzin drogi stąd jest większe miasto, gdzie mają duży wybór szkół. — Stwierdza sucho.

— Wiem, mój ojciec zaczyna tam pracę.

— To dobra szkoła... ta nasza. Nie pożałujesz. — Mówi, a ja czuję na sobie jego spojrzenie. Mam wrażenie, że mnie parzy.

— Ja jednak jestem idiotką... — Szepczę cichutko do siebie.

— Mówiłaś coś?

— Czy to normalne, że jadę w samochodzie z obcym facetem, który równie dobrze, może mnie wywieść z miasta i zabić? — Pytam ironicznie.

— No wiesz, ja na siłę cię do nie wepchnąłem, a kierunek sama mi pokazałaś... — Odpiera przebiegle, jednak zaraz potem posyła mi uśmiech.

Nie opuszcza mnie poczucie niepokoju. Dopiero teraz dostrzegam dziwną aurę tego człowieka i tajemniczy błysk w jego ciemnych oczach. Mam dziwne uczucie, jakbym już kiedyś w takiej sytuacji była. Nie trzeba daleko szukać, bo przypomina mi się dzisiejszy koszmar. Sytuacja niemal identyczna, tylko co jak co, ale obok siedzi jednak człowiek, a nie upiorna zjawa z czarną dziurą zamiast twarzy. Wzdrygam się na samą myśl. 

— Zimno ci? 

Nic nie odpowiadam na jego słowa, jestem zbyt sparaliżowana. Uświadamiam sobie jaka jestem bezmyślna, wsiadając z obcym do samochodu.

— No daj spokój, przecież tylko żartowałem. — Przekonuje, widząc, że ucichłam i mam niepewną minę. — Tak w ogóle... jestem Ash. — Wyciąga do mnie dłoń, którą właśnie oderwał od kierownicy. Patrzę niepewnie i jednak nie podaję mu swojej, odwracam wzrok i obserwuję drogę przed sobą.

— Taka jesteś? Nie to nie, ale to nie w porządku. Ja ci powiedziałem. — Mówi głosem obrażonego dziecka, który mimowolnie mnie rozśmiesza. — No przecież widzę, że chcesz mi powiedzieć! — Śmieje się.

— Jestem Ellen. — Mówię zrezygnowana, ale nadal zachowuję dystans.

— Jak Ellen DeGeneres? — Zastanawia się ze śmiechem.

— Nie. — Prycham rozbawiona. — Jak Ellen Alice Terry. — Dodaję z dumą. Tak naprawdę, to nigdy nie obnoszę się z genezą swojego imienia, ale skoro zaczął...

— Kto?

— Mama kiedyś fascynowała się historią teatru brytyjskiego. Ellen była bardzo popularną aktorką w XIX wieku.

— Dobra, dobra, kujonie. — Jest rozbawiony.

Co jest niby dziwnego w tym, że wiem skąd wzięło się moje imię i mogę powiedzieć kim ta osoba była? I wcale nie jestem kujonem.

— Bardzo zabawne. Ciekawe, czy ty masz pojęcie, skąd wzięło się imię Ash. Kojarzy się z jakąś myszą z kreskówki.

— Sama jesteś mysz z kreskówki! Swoją drogą, to był Jerry! — Czuję, że za mocno się z nim spoufaliłam, więc milknę. Jesteśmy już prawie na miejscu. — To twój dom? 

— Tak, mój.

— Dasz sobie radę z tymi torbami?

— Na pewno nie potrzebuję twojej pomocy, Jerry. — Odpowiadam ze śmiechem i wysiadam z samochodu.

— Żebyś tego nie pożałowała.

— Nie bój się, nie zamierzam. Dziękuję za pomoc, Jerry. — Odrzekam i posławszy mu oczko, zamykam drzwi. Taszczę torby przez całą długość żwirowej drogi, do tego dokucza mi noga, która niewątpliwie potrzebuje okładu i porządnej ilości maści przeciw obrzękom. Z drugiej strony, nie wiem, jakbym się teraz czuła, gdyby nie Ash.

— Już jestem! — Krzyczę głośno. Na śmierć zapominam, że opuszczałam ten dom po kłótni, więc czuję się źle, gdy orientuję się z jakim entuzjazmem zaczęłam wrzeszczeć.

— Widzę, że jesteś. — Stwierdza sucho matka, widząc mnie w kuchni. — Kupiłaś wszystko?

Kiwam głową i zaczynam wypakowywać zakupy.

— Niestety, ale jabłek nie było. — Kłamię. Nie chcę mi się wyjaśniać tamtej sytuacji, zaraz znowu mieliby jakieś pretensje.

— Trudno, myślałam, że upiekę ciasto... No nic, muszę to przełożyć. — Wzdycha. Mam wrażenie, że już się na mnie nie gniewa.

— Z jakiej okazji? — Trochę się dziwię. Mama piecze tylko na ważne uroczystości.

— Z takiej, że za kilka dni, na kolację zaproszę naszych najbliższych sąsiadów. — Wyjaśnia i pomaga mi w rozpakowaniu toreb.

— Sąsiadów? Przecież tutaj żadnych nie ma. Myślisz, że to dobry pomysł ciągnąć kogokolwiek kilkanaście kilometrów tylko na kolację? Tak w ogóle, to stąd wszędzie jest daleko. Wyobrażasz sobie, że college jest oddalony o godzinę drogi?! —  Oburzam się. Mama ignoruje moją wzmiankę o szkole i dalej wypakowuje zakupy.

— Sąsiedzi są bliżej niż ci się wydaje. Musimy pokazać się z dobrej strony, aby mieli o nas dobre zdanie. Co, do szkoły, to jeszcze o tym porozmawiamy.

Tak, to jest typowe dla mamy. Zawsze chce, aby ludzie mieli o nas dobre zdanie, nie cierpi nienawistnych spojrzeń, czy plotek na ulicy. Zawsze chce być perfekcyjna i mieć idealną rodzinę. Szkoda, że za zamkniętymi drzwiami sprawy mają się zupełnie inaczej. Przynajmniej teraz...

      Hejka! Już wtorek, więc na dzień dobry, wrzucam nowiutki, świeżutki rozdział. Bardzo się cieszę, że prawie z każdym dniem mogę widzę nowych czytelników, a właściwie czytelniczki. Strasznie jest to fajne i motywujące! Także witam:  QUEEN OF EDEN, POSSESSED, COCTAI LOVA oraz CONDAWIRAMURS C, która jeszcze nie dała znać w komentarzu, jednak mam nadzieję, że jeszcze dowiem się co myśli. :)

Komentujcie! xx