Rozdział I: Grobowa Cisza cz. II

Zatrzymujemy się około godziny dziesiątej wieczorem. Jest już prawie całkowicie ciemno, więc z trudem dostrzegam krawędzie budynków za szybą.

— Już lepszego miejsca na nocleg chyba nie mogliście wymyślić. — Warczę pod nosem, ale nikt mnie nie słyszy. Rodzice wychodzą z samochodu, i zostaję zupełnie sama. Zaraz potem oddalają się od auta, nie widzę już nawet ich sylwetek. Bez zastanowienia pcham drzwi, nie chcę, żeby mnie tutaj zostawili. Staję na wilgotnym chodniku. Jeszcze przed chwilą musiało padać. Rozglądam się, ale nie mogę znaleźć rodziców. Wygląda na to, że rozpłynęli się w powietrzu od razu po opuszczeniu auta. Nie przejmuję się samochodem. Po prostu zostawiam go, tak jak stoi i idę wzdłuż drogi, która prowadzi przez osiedle domów. Stale rozglądam się w nadziei, że może gdzieś ich zobaczę, ale to jest coraz bardziej daremne. Po chwili spaceru dochodzę do niewielkiego placyku. Dookoła stoi kilka budynków i stary, zardzewiały plac zabaw. To wszystko połączone z brakiem oświetlenia daje naprawdę upiorne wrażenie. Dookoła nie ma śladu człowieka. Kręcę się chwilę po okolicy bez większego celu. Wiatr wieje nieprzyjemnie, a ja czuję dreszcz zimna. Chyba znowu zapowiada się na ulewę. Słyszę w uszach gwiżdżące powietrze i uczucie chłodu powraca. Odwracam się za siebie i marszczę czoło. Jakieś pięćdziesiąt metrów przede mną, stoi postać. Kryje się w cieniu jednego z domów. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy to kobieta, czy mężczyzna. Widzę tylko ciemny kształt. Chociaż w sumie, może mi się wydaje? Przekręcam głowę, jakby to miało pomóc mi w ocenie sytuacji. Wyczuwam coś nieokreślonego. Wzdrygam się pod wpływem podmuchu wiatru. Poczucie niepokoju wzbudza moją czujność. Jednocześnie odnajduję w tym jakąś znajomą aurę. Oddycham głęboko i odwracam się na pięcie.

Słyszę wrzask.

— Tutaj jesteś, Ellen! — To moja mama, z którą się prawie zderzyłam podczas obrotu. Rozglądam się ponownie po placu. Postać dawno musiała zniknąć.

— A gdzie mam być? — Odpowiadam trochę za ostro. — Zniknęliście mi z oczu. — Dodaję z wyrzutem i szybko mijam ją i tatę. Idę przed siebie, wiatr smaga mi twarz, co sprawia, że jest mi jeszcze zimniej. Przed sobą mam spory znak „Motel Parkhouse”. Jak ja mogłam go nie zauważyć?

Wykupiony przez rodziców pokój jest wyjątkowo nie przyjazny. Śmierdzi w nim czymś ohydnym, płynem do czyszczenia zasłon lub innymi chemikaliami. W dodatku jest bardzo mały i trzy jednoosobowe łóżka stoją jedno obok drugiego. Nie ma szansy, aby w nocy posiedzieć przy oknie, poczytać lub po prostu zrobić coś innego, niż leżenie plackiem. Zajmuję łóżko i otwieram okno szeroko, aby przewietrzyć smród. Muszę jakoś przetrwać tę noc. Jednak, kiedy myślę, że kolejną spędzę już w hrabstwie Hampshire, dopada mnie niepokój. Boję się zmian.

Wbrew swoim oczekiwaniom, jakoś udaje mi się usnąć, chociaż cały czas mam wrażenie, że człowiek z upiornego placu stoi tuż za szybą i się na mnie gapi. Staram się nie patrzeć w kierunku okna, bo ta wizja przerażająco mnie paraliżuje.

Otwieram oczy około dziewiątej, budzi mnie głośna rozmowa rodziców. Interesuje mnie temat ich gadki, bo niewątpliwie dotyczy mnie. Nie ruszam się, nie daję żadnego znaku swojej świadomości. Chcę posłuchać o czym dyskutują. 

— Nie sądzę, aby był to dobry pomysł. — Mówi mama.

— Daj spokój, Annie. Ona będzie pod doskonałą opieką. Nie masz się, o co martwić.

— Opieką? Myślisz, że te małolaty ją dopilnują? Przecież to smarkacze!

— Raczej doskonale wyszkoleni ludzie, którzy tylko tak wyglądają. Nie martw się znam tę dwójkę osobiście. Zrobią wszystko, by dopełnić zadanie.

— Ale...

— Ona musi do wszystkiego dojść sama. Im prędzej tym lepiej. Przecież dobrze wiesz, że to jest inna sytuacja. Po raz pierwszy zdarzyła się amnezja. Nie martw się, kochanie, będzie dobrze. My w tym czasie, musimy wszystko oczyścić.

Zapada cisza i mogę się założyć, że w tej chwili tata tuli mamę w ramach pocieszenia. O czym on wygadywał? Co oni chcą zrobić?

— Nie jestem przekonana, Robercie. Jeśli ona się ujawni... — Jęczy mama.

— Annie, posłuchaj. To już jest najwyższy czas. — Odrzeka tata poważnie. — Już niedługo skończy osiemnaście lat… — Wzdycha. — Wtedy nie będziemy mogli nad tym zapanować.

O co w tym chodzi? Marszczę czoło w zastanowieniu.

Po słowach taty, oboje opuszczają pokój, zabierając ze sobą walizki. Siadam na łóżku i patrzę przed siebie. Nie wiem co myśleć, nie rozumiem jego słów. O jakich ludziach mówił? Na co był najwyższy czas? O jakiej amnezji mówili? To wszystko brzmi, co najmniej groźnie i niepokojąco.

Otwieram szeroko okno i widzę, że w dzień to miasteczko wcale nie jest takie upiorne, jak w nocy. Ptaki śpiewają, a słońce ogrzewa moją bladą twarz. Zaczynam zastanawiając się jak będzie w Middleham. Odkąd usłyszałam o tym miejscu, od razu wyobraziłam sobie ponure miasteczko, gdzie ciągle jest wilgoć i okropna pogoda. Jeziora to zawsze deszcz lub inna woda, błoto i smród. A ja będę tam mieszkać...

Jest godzina dziesiąta, gdy siedząc w samochodzie, patrzę na zegarek. Mama także usadawia się już na siedzeniu pasażera, tuż przede mną, ojciec zaś pali papierosa, stojąc przy drzwiach kierowcy. Patrząc na to, nie odczuwam kompletnie nic. Na oko, już po południu będziemy w Middleham. Jestem ciekawa, ile będzie musiało upłynąć czasu, aby pojawiły się pierwsze myśli o ucieczce. Zobaczymy.

Zaczynam myśleć o nowym miejscu. Jestem ciekawa, co za pracę otrzymał ojciec .O ile dobrze pamiętam, to jakieś dwie godziny drogi od Middleham jest większe miasto. To właśnie tam dostał ofertę pracy w Agencji Rozwoju Ekonomicznego. Jest ekonomistą, ale naprawdę nie mam pojęcia, czym miałby się tam zajmować... 

Przez większość dnia siedzę w aucie i umieram z nudów. Nie przemieszam się nawet o metr, siedzę w miejscu i gapię się w niebo przez szybę w samochodzie. Jesteśmy teraz w mieście, w którym ojciec dostał robotę. Nawet nie pamiętam nazwy tej miejscowości. Tata od dwóch godzin łazi gdzieś z mamą i dostałam wyraźny zakaz, by iść z nimi... Wzdycham znudzona. Nie ma wyjścia, trzeba czekać.

Po trzech godzinach jazdy w końcu przekraczamy granicę Hampshire. 

Pierwsze obserwacje są nad wyraz pozytywne. O dziwo, pogoda jest ładna, świeci słońce. Mijamy po drodze trzy jeziora, które nawet dla mnie nie są tak złe, jak sądziłam. Przypominam sobie słowa Mary. „Nie będzie aż tak źle”. Może miała rację? Przecież zawsze ma. Podnoszę głowę wyżej, na znak, że zamierzam przetrwać ten koszmar, nawet jeśli będzie to najmroczniejszy okres w moim życiu. Zrobię to dla niej. Bo właśnie ona we mnie wierzyła. Dojeżdżamy do Middleham, gdy zapada noc. Latarnie świecą gdziekolwiek bym nie spojrzała. Dają poświatę w każdym kierunku. Mimowolnie przypominają mi się migoczące nad moją głową światła, które widziałam w chwili wypadku. Na skórę wkrada się dreszcz. Przejeżdżamy właśnie przez centrum. Wiem tylko tyle, że nasz dom jest na pograniczu i musimy przejechać całe miasteczko. Dzięki zdjęciom, wiem czego się spodziewać po nowym "domu”. Jest zupełnie tak, jak to widziałam. Średnich rozmiarów, dwupiętrowy dom, do którego prowadzi żwirowa droga. Z ogrodu wychodzi się od razu w kierunku jeziora, mamy nawet własny pomost i łódź. Mam tylko nadzieję, że w pokoju nie znajdę płaszcza i gumiaków. 

Jest już noc, więc rodzice postanawiają rozpakować się dopiero jutro. Mi jest wszystko jedno. Biorę swoją torbę i idę za nimi do środka. Dom wewnątrz wygląda prawie jakby był stylizowany na salon Jane Austen. Krzywię się, gdy czuję nieprzyjemny zapach starości. W oczy rzucają mi się kwiatowe tapety na ścianach w salonie. To jeszcze bardziej mnie przytłacza.

— I jak wam się podoba? Wygląda tak jak pokazywał nam w mailu, prawda? — Tata wydaje się być nad wyraz zadowolony. Przewracam oczami. Nie mam ochoty na oglądanie tego nowego "domu”. Widzę naprzeciw wejścia schody, więc od razu wchodzę na górę, aby poszukać pokoju dla siebie. Dziwnie czuję się, wchodząc po stopniach obitych puszystymi dywanikami. Na drugim piętrze znajduję trzy pomieszczenia i jedną łazienka. Nie najgorzej, ale na pewno też nie najlepiej.

Wchodzę do każdego pokoju i od razu z powrotem zamykam drzwi. Wszystkie wydają mi się takie… nie moje. Jakbym chodziła po czyimś domu. W prawie każdym pomieszczeniu znów "atakują" mnie wzorzyste tapety na ścianach. Opieram się plecami balustradę w holu i wzdycham ciężko. Chyba wolę mieszkać w przedpokoju, bo żadna z tych sypialni nie pasuje do mnie. Rozglądam się dookoła i nagle dostrzegam ledwo widoczny blask klamki. Stawiam krok w kierunku ciemnego korytarza. Na końcu znajduję inne pomieszczenie. Dotykam chłodnej gałki i przekręcam ją. Drzwi z wielkim oporem odskakują. Pewnie ze starości chodzą tak ciężko. Wewnątrz jest bardzo ciemno, wydaje mi się, że mrok tutaj jest pod postacią gazu albo cieczy unoszącej się niezależnie od grawitacji. Taka ciemność sprawia, że czuję się osaczona, oczami wyobraźni widzę jak obślizgłe macki wychodzą z pod łóżka, z szaf i ścian, by mnie dopaść. Mimo tego uczucia, wchodzę dalej. Czuję, że coś mnie przyciąga, że ten pokój jest dla mnie, mimo tej mrocznej otoczki. Wchodzę po woli do środka i niemalże czuję jak ciemność mnie otacza, jak wchłania się w moją skórę. Rozglądam się. Łóżko stoi na środku, widzę też dużą, starodawną szafę i biurko w podobnym stylu. Wykończenia mebli mają ozdobne ornamenty. Pociągam dłonią, po drewnianych zawijasach, które wydają się dziwnie znajome. Wszystko wygląda i pachnie staro, inaczej niż przywykłam, ale podoba mi się to.

Chcę wpuścić trochę świeżego powietrza tak, jak zawsze robiłam to u siebie. Przechodzę po skrzypiącej podłodze, otwieram okiennice i widzę, że mam balkon. Czuję podniecenie, bo nigdy wcześniej nie spotkał mnie taki luksus. Patrzę na okolicę. Moim oczom ukazuje się lśniąca tafla wody na jeziorze oraz otaczające całość drzewa. Czerpię powietrze do płuc i czuję orzeźwiające, leśną woń, pomieszaną ze specyficznym zapachem jeziora. Ten odór odrzuca mnie w pierwszej chwili. Niestety muszę się do niego przyzwyczaić. Jeszcze raz przejeżdżam wzrokiem po linii drzew.

Czyżby tam ktoś stał?  Wytężam wzrok, lustruję konkretne miejsce. Wydaje mi się, że wśród drzew, które rosną tuż za naszą działką, stoi jakiś człowiek. Mrugam i te wrażenie znika. Czuję ucisk w żołądku, dokładnie taki sam, jak na ciemnym placu noc wcześniej. Nie ma już nic w miejscu, na które patrzyłam. Owiana nieprzyjemnym podmuchem wiatru, zamykam szybko okiennice. Jestem zmęczona i wzrok płata mi figle. Stoję jeszcze przez chwilę przy oknie. Nadal widzę jezioro oświetlone światłem księżyca, który góruje, niczym opiekun.

Witajcie i łapcie nowy rozdział, a raczej drugą część pierwszego. Dajcie znać w komentarzu, co myślicie, jakie mieliście wrażenia, czy odczucia. Przyjmę też wszystkie rady i uwagi! Buziole xx