Rozdział I: Grobowa Cisza cz. I

Sztywne ciało. Suche oczy. Zimne dłonie. Siedzę na łóżku i moje ciało nie należy do mnie. Jest oddzielnym bytem, w którym tylko pomieszkuję chwilowo. Tylko na moment przeniosłam się do jakiegoś równoległego wszechświata, gdzie wszystko jest szare i zionie chłodem. Przecież jeszcze tylko kilka chwil i znów wrócę do siebie, do prawdziwej siebie. Problem w tym, że mnie, Ellen Prescoth już nie ma.

Ciało Mary jest w takim stanie, że trudna byłaby identyfikacja. Tak mi powiedziano. Nie ogarniam rzeczywistości. Jestem wyprana z emocji. Dni dalej się ciągną, mijają mnie wielkim łukiem. Jak to możliwe, że wszyscy zachowują się, jakby nic się nie stało?... Dlaczego sąsiad jak zwykle o szóstej idzie na spacer z psem, a jego żona w tym czasie wchodzi w pogawędkę z listonoszem? Przecież tutaj obok zdarzyła się tragedia!

Dzisiaj dzień wyjazdu. Na tą myśl mam ochotę rozwalić wszystko dookoła. Przestałam się do kogokolwiek odzywać. Nie mam nic do powiedzenia. Boję się, że gdy tylko otworzę usta, nie wydobędzie się żaden dźwięk. Tak samo, jak we wraku auta.

Widzę, jak rodzice obserwują mnie z politowaniem. Ich spojrzenie jest wszędzie: w domu, na ulicy, w snach, pod powiekami.. Wyglądają, jakby mieli przed sobą kogoś, kogo powinno się zamknąć na oddziale psychiatrycznym. Doskonale wiedzą, że jestem załamana, że boję się zamknąć oczy, bo gdy to robię, od razu słyszę szczęk metalu i świst latających blach. W ciemności widzę śliskie łapska, które chcą mnie zatrzymać przed ratowaniem siostry.

Ogarnia mnie rozgoryczenie na myśl o wyjeździe. Czuję się jakbym zdradzała Marę, jakbym ją zostawiała na pastwę losu. Mimo, że rodzice zaczekali tydzień, mam wrażenie, że są niesamowitymi egoistami. Chcą zacząć od nowa? Zapomnieć, że posiadali jeszcze jedną córkę? Ze względu na takie okoliczności powinni zostać dłużej. Nie mogę uwierzyć, że jej już nie ma. Leżę na łóżku w pokoju, który za kilka chwil nie będzie mój. Słyszę, że mama idzie po schodach. Drewniane obcasy jej chodaków robią dużo hałasu. Na pewno zaraz zatrzyma się pod drzwiami, by nasłuchiwać. Od kilku dni, robi to ciągle. Czego się spodziewa? Że jak nikt nie patrzy, to gadam do ścian? Po minucie wchodzi do pokoju i staje przy nogach łóżka, kładzie żałobną sukienkę na białej pościeli. Przenoszę wzrok na ubranie, potem na twarz mamy. Patrzy na mnie z mieszaniną troski i niepokoju, chociaż po chwili stwierdzam, że to raczej obrzydzenie..

— Ellen. — Zaczyna poważnym głosem. — Ubierz się, proszę.

 Mówi tylko tyle i wychodzi. Zaciskam pięści i na mojej twarzy pojawia się wściekły grymas. Od kilku dni nie rozmawiam z nią, ani z tatą. Zamieniliśmy może dwa słowa. Nie chcę z nimi gadać, na pewno nie zacznę pierwsza. Od wypadku wszyscy zachowują do mnie dystans... Oddalamy się od siebie, ale nie mam potrzeby tego ratować. Nie zależy mi. Ubieram się, jak kazała. Stoję przed lustrem i wygląd mnie przeraża. Mam wrażenie, że obserwuję śmierć we własnej osobie. Sine ślady pod oczami są bardzo widoczne. Nawet moje jasne tęczówki straciły żywy, zielony kolor i wydają się matowe. Ciemne fale są poczochrane na głowie. Wszystko jest nie tak.

~*~

Docieramy na cmentarz około godziny dziesiątej rano. Nie ma dużego tłumu. Niewielka garstka ludzi, których nigdy nie widziałam zbiera się obok nas. Ja mam tylko mamę i tatę. Nasza rodzina od zawsze jest mała. Dziadkowie zmarli jeszcze przed moim i siostry urodzeniem. Nigdy nie mieliśmy żadnych ciotek, ani wujów. Nie przeszkadza mi to, przynajmniej nie musimy gnieść się podczas rodzinnych uroczystości.

Nie miałam okazji zobaczyć nawet ciała Mary, chyba nikt go nie widział, bo trumna została zamknięta przed oczami żałobników. Rodzice nie chcieli, by ktokolwiek zobaczył w jakim stanie jest ciało po wypadku. Byłam zła, że nie mogę ostatni raz na nią spojrzeć, jednak po kilku dniach pogodziłam się z tym. Musiałam.

Ksiądz z naszej parafii wygłasza długą mowę i kończy tradycyjnymi słowami: „z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”. Podczas pogrzebu stoję obok rodziców. Widzę ich poważne miny, oczy wpatrzone w trumnę. Przez cały czas płaczę, ale nie czuję tego, jakby łzy towarzyszyły mi od zawszę. Nie przywiązuję uwagi do słów księdza, ani ludzi, którzy otrzymują prawo, by powiedzieć coś o mojej siostrze. Przez cały czas mam przed oczami jej radosną twarz. Śmiech Mary dźwięczy mi w uszach. Dociera do mnie, że już nigdy nie zobaczę siostry, że nie usłyszę jak się śmieje, jak żartuje. Nigdy z nią nie porozmawiam o problemach, o których tylko jej mogłam powiedzieć. Już nie opowie mi o swoim projekcie, ani o tym jak bardzo denerwuje ją łysy przełożony. Nie powspominamy dawnych czasów, tych wspaniałych lat dzieciństwa, kiedy wszystko było proste i oczywiste.

To już się nie powtórzy.

Widzę jak trumna jest spuszczana do nieproporcjonalnie wielkiego grobu. Gdy tylko znika mi z oczu, nic nie mogę zobaczyć, obraz na dobre rozmazuje mi się przed oczyma. Pierwsza osoba podchodzi, aby wrzucić garstkę ziemi. Myślę wtedy, że Mara będzie tam zupełnie sama. Samotna, w wielkim grobie pełnym obślizgłej ziemi. Nie będzie dla niej nikogo. I wtedy wiem, że właśnie to miejsce — grób, jest najbardziej mrocznym miejscem, w jakim człowiekowi jest dane przebywać.

Rodzice podchodzą, aby sypnąć ziemią. Ręce zaczynają mi się trząść, czuję, że robią się bardziej spocone. Wyczekujący wzrok rodziców osiada w końcu na mnie. Podchodzę dwa kroki w kierunku grobu. Patrzę ku dołowi. Kucam, co innym wydaje się być dziwne i w jakiś sposób niestosowne.

— Hej, Maro. — Szepczę na tyle cicho, że tylko ja mogę się usłyszeć. — Pewnie nie wygodnie ci w tej ciasnej klitce, co? — Żartuję ponuro, a strumyczek łez przeradza się w rwącą rzekę smutku. — Zawsze wolałaś otwarte przestrzenie.  — Uśmiecham się i czuję wielką falę gorąca. — Tak chciałabym, abyś teraz zaśmiała się razem ze mną. Bardzo cię kocham! — Głos mi się załamuje, ale nikt tego nie dostrzega. — Dziękuję, że byłaś dla mnie kimś więcej niż siostrą, byłaś moją najlepszą przyjaciółką, wsparciem. Dziękuję ci za to! Kocham cię i nigdy nie zapomnę... — Ostatnie zdanie mówię już normalnym głosem tak, że wszyscy mnie słyszą. W tym samym czasie wstaję i rzucam piasek na dno. Zdzieram z szyi mój złoty medalion i bez zastanowienia wrzucam go w mogiłę. Bez Mary jego dobry urok traci sens i nie jest mi już do niczego potrzebny. W żaden sposób nie mogę pozbyć się zamglonego łzami obrazu. Oddalam się o kilka kroków i patrzę, jak kolejni ludzie rzucają ziemię. To wszystko jest tak nieprawdopodobne, że pragnę uciec, ale jednocześnie nie chcę zostawić Mary. Chciałabym z nią zostać...

~*~

Rodzice już rano zapakowali wszystkie rzeczy do auta. Po powrocie z cmentarza zostało mi jedynie zmienić ubranie, zapakować je i wsiąść do samochodu. Największe opory mam przed tą ostatnią czynnością. Perspektywa tego, że jutro będziemy w hrabstwie Hampshire, w jakiejś małej wiosce, zabitej dechami, jest bardzo dołująca.

Auto wydaje się przeładowane drobnymi przedmiotami. Wszystkie meble zostają w domu, ponieważ rodzice sprzedają całość z dobrodziejstwem inwentarza. To jest dla nich szansa, żeby wziąć więcej pieniędzy od kupca. Ja do towarzystwa biorę tylko ulubioną książkę Mary (kiedyś mi ją pożyczyła z wysokimi rekomendacjami, a ja jeszcze ani razu do niej nie zajrzałam) oraz mój wysłużony odtwarzacz muzyki. I tak pewnie przez większość podróży będę spać albo bezcelowo obserwować mijane po drodze widoki.

Późnym popołudniem wyjeżdżamy z podjazdu domu, w którym spędziłam całe siedemnaście lat swojego życia.

Na powitanie mam dla Was pierwszą część. Cały rozdział zajmuje około 5 stron w wordzie i nie chciałam tak na dzień dobry Was zanudzać. Wiadomo, że... na razie nic nie wiadomo, a o Ellen też nie da się nic konkretnego powiedzieć, ale liczę, że chociaż słówko szepniecie. :) Mam nadzieję, że kilku czytelników się znajdzie i kolejne rozdziały pojawią się już niedługo. Buziole! xx