Rozdział XII: Odkryte Karty

Jest sobota. Dzień teoretycznie wolny od nauki, szkoły, irytujących ludzi pokroju Jules Addington, czy Liv Coldridge. Jednak dzisiaj jest inaczej. Muszę odrobić przeklęty szlaban. Stoję więc przed szkołą pośród grupki najgorszych uczniów Redbricks. Dochodzi właśnie dziewiąta rano, a ja wprost trzęsę się z zimna, nawet moja ciepła skórzana kurtka mi nie pomaga. W nocy nawiedziła nas niezła wichura. Internat najwyraźniej nie jest uszczelniony dostatecznie i zimny wiatr wdziera się przez stare ściany. Po korytarzach urządza sobie wręcz wyścigi, trzaska drzwiami i okiennicami. Nie muszę oczywiście dodawać, że jestem chora i nawet spodziewam się lada chwila gorączki. Wszystko przez tą przeklętą rozmowę z Trevorem. Mimo wszystko za kilka minut zaczynam szlaban.

— Witam serdecznie was wszystkich — słyszę entuzjastyczny głos pani Coleman, nauczycielki francuskiego, na który na szczęście nie muszę chodzić. Rozglądam się dookoła i wygląda na to, że wszyscy są w takim samym nastroju jak ja. Nienawidzą świata, bo muszę odwalać jakąś robotę w sobotni poranek. Jak to mówią? Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz? Nie widzę żadnej znajomej twarzy wśród uczniów. Jestem z tego zadowolona, nikt nie będzie miał pretekstu do jakichkolwiek plotek. W końcu każdy tutaj to jakiegoś rodzaju "kryminalista". Musimy mieć do siebie dystans. Rozglądam się na boki, otaczają mnie sami obkolczykowani ludzie.

— Nie wątpię, że wiecie, dlaczego się tutaj znaleźliście i mam nadzieję, że ta kara was czegoś nauczy — mówi Coleman, ale słyszę w jej głosie nutkę powątpiewania. Pewnie nie pierwszy raz widzi większość z uczniów, którzy stoją przy mnie. — Teraz chciałabym przeczytać listę obecności, aby sprawdzić, czy wszyscy się stawili.

Mam nadzieje, że nie będzie przez cały dzień dokładnie opisywać tego, co ma zaraz zrobić. Nauczycielka wyjmuje papiery i zaczyna wyczytywać alfabetycznie nazwiska. Nie ma tylko jednej osoby, co na moje oko i tak jest dobrym wynikiem. Czekam na swoje nazwisko.

— Panna Addington?

Czuję, jakby ktoś właśnie uderzył mnie w twarz. Co Jules znów nawyprawiała, że zasłużyła na szlaban? Musze się bardzo starać, by zgasić w sobie chęć rozejrzenia się po otaczających mnie twarzach.

Cisza.

— Jestem już, jestem!

Słyszę nagłe nawoływanie i widzę, że drobna blondynka przeciska się między ludźmi, by pokazać się nauczycielce. Oczy mnie nie mylą. Jules stoi przede mną, jak żywa i dyszy teraz jakby przebiegła maraton. Na początku mam zdziwioną minę, jakbym niedowierzała, że to naprawdę ona. Potem jednak przybieram ponownie obojętną twarz. Nie obchodzi mnie, że Jules ma szlaban w tym samym momencie, co ja. Po co mam sobie tym zawracać głowę? Już przekonałam się, jaką jest osobą, więc nie powinno mnie to dziwić, że znów wpakowała się w jakieś bagno. Na szczęście mnie to już nie dotyczy. Odsuwam się na koniec zgromadzenia, aby ta blond włosa żmija mnie nie zauważyła. Nie mam ochoty na rozmowę z nią.

Coleman szybko czyta listę do końca i prowadzi nas przez główny hol, a potem po schodach do auli. Słyszę w jej głosie, że jest niesamowicie pobudzona, gdy mówi o jesiennej potańcówce, odbywającym się pod koniec października. Jest to zwykła, legalna i nudna dyskoteka, a nauczycielka wypowiada się o niej, jakby był to, co najmniej królewski bal debiutantów. Wchodzimy do okrągłej auli i moim oczom ukazuje się ogromny rozgardiasz. Wszędzie walają się kartony i różne inne rzeczy w postaci kolorowych papierów. Nie dostrzegam nawet już rzędów kinowych krzeseł, bo wszędzie rozłożone są materiały, tiule i inne dekoracje. Kilkoro uczniów z uśmiechami na ustach montują na suficie misternie wykonane klosze. Inni powoli zabierają się do demontażu siedzeń. Boję się myśleć, jak ta aula będzie wyglądać w dzień "imprezy".

— To jest nasza załoga z komitetu uczniowskiego. Oni zaraz rozdzielą między was zadania, które będziecie musieli wykonywać do końca szlabanu.

Wzdycham zniechęcona. Miejmy to już za sobą…

— Cześć i czołem, jestem Ally — odzywa się słodkim głosem jakaś dziewczyna o miodowych włosach i pulchnej twarzyczce wymalowanej niezliczoną ilością warstw fluidu. Uśmiecha się do nas w specyficzny sposób. Od większej ilości cukru dostałabym chyba cukrzycy. — Bal jesienny w Redbricks, to coroczna tradycja — zaczyna oficjalnym tonem. Po pierwsze, to potańcówka, a nie bal... Zachowuję te poprawki jednak dla siebie i wzdycham tylko teatralnie. — Za dwa tygodnie wszystko musi już być gotowe, więc bierzmy się do roboty! — śpiewa dźwięcznie, a ja przewracam oczami.

Ląduję przy scenografii i z pędzlem w dłoni muszę malować gigantyczny karton na zgniły pomarańcz. To i tak nie najgorzej, bo jeden z chłopaków musi pracować na dźwigu przy samym suficie. Chyba bym tam zgłupiała z moim lękiem wysokości. Praca nawet szybko idzie, jednak po dwóch godzinach marzę o odpoczynku. Jestem głodna, a nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Przerwa jest zwołana o jedenastej i ochoczo kieruję się do kantyny. Biorę ulubiony gulasz mięsny i zaszywam się tuż pod oknami w odległym koncie pomieszczenia, aby spokojnie delektować się jedzeniem.

— Hej, Ellen… — słyszę za plecami znajomy głos i od razu zaciskam dłonie w pięści. — …możemy pogadać?

— Nie, nie możemy — mówię ostro, nie odwracając się do Jules.

— Proszę cię, musimy sobie coś wyjaśnić — przekonuje i bez pytania, siada naprzeciw mnie. Jestem zmuszona, aby na nią spojrzeć. Dziwię się, widząc w jej spojrzeniu ciepło. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej coś takiego widziałam… To chyba sprawia, że mój gniew na chwilę się chowa.

— Wyjaśnić? — dziwę się. — Przecież wygadałaś Liv i Monette moje sekrety, co tutaj wyjaśniać?

O dziwo, jestem bardzo spokojna.

— A ja zaklinałam, że nie mam z tym nic wspólnego — odpowiada i uśmiecha się lekko. Patrzę na nią z pode łba. Co prawda, to prawda. Jules zaprzeczała moim oskarżeniom.

— Ale przecież tylko ty wiedziałaś o tym, że mama zaginęła! — Jules spuszcza głowę, milczy. — Tylko ty, prawda? — pytam niepewnie.

— Posłuchaj, Ellen… — zaczyna poważnym głosem. — Tutaj... — Pokazuje ręką dookoła. — ...Dzieje się o wiele więcej rzeczy na raz, niż możesz sobie wyobrazić. Nie sądziłam, że to wszystko się tak potoczy — ciągnie, niepewnie zerkając na mnie.

— To znaczy?

Do czego ona dąży?

— To mój brat... — mówi w końcu. — Chciał ci zrobić na złość... Musiał w jakiś sposób podsłuchać naszą rozmowę w kawiarni — wyjaśnia i podnosi wyżej głowę, aby na mnie spojrzeć. W jej oczach widzę żal. — Przepraszam cię za niego, nie wiedziałam, że mógłby to wykorzystać...

— Dlaczego mi tego nie powiedziałaś wcześniej?

— Byłaś strasznie zdenerwowana, nie chciałam podsycać twojego gniewu, bo to się zawsze źle kończy… — odpowiada przepraszająco. Jej słowa brzmią dziwnie, czyżby nawiązywała do bójki?

Zapada cisza.

Jestem wściekła na Trevora, ale mogłam się tego po nim spodziewać. Nie pała do mnie sympatią i chciał mi zrobić na złość rozpuszczając plotki. To do niego podobne... I faktycznie, on był obecny w lokalu, gdy opowiadałam Jules o wszystkim. Czemu od razu na to nie wpadłam?

— Ale mam dla ciebie dobre wieści — mówi Jules.

— To znaczy? — Wątpię, że będą to dobre wieści...

— Liv i Monette przenoszą się do innej szkoły i nie złożą żadnych zarzutów. Wtedy wyszłyby na jaw ich własne występki.

— Faktycznie to dobre wiadomości — przyznaję. Jules wzdycha ciężko i patrzy na spływające po szybie krople deszczu.

— Niedługo będzie po wszystkim, musisz tylko trzymać się blisko mnie. Zaufaj mi, proszę cię — mówi niemalże błagalnym głosem i z nostalgicznym uśmiechem ściska moją dłoń, która leży na blacie. Jestem zdezorientowana jej zachowaniem. Przeżywam też dziwne uczucie. Dokładnie takie same słowa usłyszałam od Rowleya tamtej nocy na imprezie. A teraz, co? Zapadł się pod ziemię i od tygodnia nie ma z nim kontaktu...

~*~

Pracę kończymy równo o trzeciej i muszę przyznać, że szkołę opuszczam w o wiele lepszym nastroju, niż gdy rano do niej wchodziłam. W końcu nie mam w sobie złości, która od kilku dni czaiła się gdzieś we mnie. Razem z Jules postanawiamy wyjść i w końcu odwiedzić jedyne miejsce w wiosce niedaleko Redbricks, gdzie podają jakiś fast-food. Chcemy najeść się porządnie i przy porozmawiać. Po wyjaśnieniu problemu czuję się lepiej. Nie lubię się kłócić, choć przyznam, że czasem sama to inicjuję. Najgorszą rzeczą, jaką człowiek może zrobić, to tworzenie sobie wrogów z dawnych przyjaciół. Dobrze, że Jules poznała prawdę i się nią ze mną podzieliła. Jednak mimo wszystko, mam zamiar być bardziej czujna względem blondynki.

W lokalu panuje typowo spelunowa atmosfera. Przestrzeń jest jakby zamglona przez kurz, a w powietrzu unosi się odór spalonego tłuszczu i piwa. Nie przeszkadza nam to jednak. Zajmujemy miejsce na samym końcu i zamawiamy dwa zestawy klasyczne.

— Jules? 

— Hmm? — spogląda na mnie.

— Dlaczego miałaś szlaban? — pytam zaciekawiona.

— Za takie głupstwo, nie chcesz tego słuchać… — macha ręką.

— Mów!

— Amatorskie ściąganie na matematyce… Nic takiego — wyjaśnia i nagle dźwięczy jej telefon. Musiała dostać jakąś bardzo interesującą wiadomość, bo długo ją czyta, a następnie zastanawia się, co odpisać. Widzę na jej twarzy niepewność i mam wrażenie, że podejrzanie zerka na mnie, gdy odwracam wzrok. W tym samym czasie przychodzi nasze zamówienie.

— Jules, odłóż ten telefon i jedz — mówię udając matczyny ton. Ona tylko spogląda na mnie i podnosi kąciki ust. Coś jest nie tak… Jemy w milczeniu. Mam wrażenie, że Jules mnie obserwuje, boi się, że zaraz jej coś zrobię. Przecież jestem w dobrym nastroju, wszystko sobie wyjaśniłyśmy, a problemów już nie ma, więc w czym rzecz?

— Ale się najadłam… — mówię zadowolona, czując zapełniony żołądek. Zbieram do kupy wszystkie papiery po frytkach i burgerze.

— Idę do łazienki, zaraz wracam — rzuca Jules i znika.

Siedzę i gapię się w telewizor na drugim końcu sali. Nagle telefon Jules znowu dźwięczy. Dostała kolejną wiadomość. Spoglądam w kierunku komórki, która wystaje z jej torby. Bardzo mnie korci, aby zerknąć. Przecież to nie jest przestępstwo… Czego Jules nie zobaczy, to ją nie zaboli. Rozglądam się szybko i jednym ruchem chwytam telefon.

"Spotkajmy się przy bramie, obok dziedzińca za pół godziny. Mam dla ciebie przesyłkę z góry. Musisz ją dostarczyć do biura w ciągu dwóch godzin."

Dziwne… Wiadomość nie jest podpisana, numeru także nie ma w spisie kontaktów. Może znalazła sobie jakąś pracę? Szybko przeskakuję, aby zobaczyć poprzednią wiadomość, nad którą Jules tak bardzo się zastanawiała.

"Mam nowe informacje dotyczące Anny. Szpieg zwąchał coś, co cię zainteresuje. Przejdź do ostatniego etapu przygotowań."

Wiadomość pochodzi od innego numeru, więc pewnie też od innej osoby. Wszystko to jest podejrzane. Nie mogę tego ogarnąć! Czuję niepokój, widząc imię takie same, jak mojej mamy. Czy istnieje prawdopodobieństwo, że chodzi właśnie o nią? Nie... Przecież to nie ma sensu. Jules nawet jej nie poznała. Znów przypominam sobie, że moje śledztwo tak naprawdę nie istnieje i z bólem muszę przyznać, że po prostu nie mam na nie czasu.

Odczytuję odpowiedź Jules.

"Przyjęłam. Spotkajmy się w ruinach o północy."

Marszczę czoło, widząc jej słowa. Ruiny? Czyżby mówiła o miejscu, które pokazał mi Rowley? Dlaczego wszystko jest tak bardzo pogmatwane i trudne? Mam wrażenie, że jestem częścią filmu, bohaterem, który jest największą sierotą w całej obsadzie. Odkładam szybko telefon w obawie, że Jules mnie nakryje. Muszę się dowiedzieć, o co chodzi! Do głowy przychodzi mi świetny pomysł.

— Możemy wychodzić? — pytam entuzjastycznie w kierunku blondynki, kiedy już jest obok mnie.

— Tak, jasne — odpowiada rozkojarzona. Obie zbieramy się i wychodzimy na zewnątrz, a zimne powietrze owiewa nasze twarze. Otulam się bardziej skurzaną kurtką.

— Masz ochotę jeszcze gdzieś iść? — pytam, mając nadzieję, że jeszcze mnie nie spławi. Ona zaprzecza tylko gestem i udajemy się w drogę powrotną do Redbricks. Nie mija cała godzina, a już jesteśmy u wzgórza, na którym stoi szkoła. Jules dotychczas bardzo ożywiona rozmową, nagle staje się przygaszona.

— Wiesz, Ellen… — zaczyna, ale od razu się zacina. Z jej twarzy wynika, że nad czymś myśli. — …w sumie to możesz już iść do internatu. Muszę spotkać się z Trevorem przy dziedzińcu — wyjaśnia z uśmiechem.

— Nie ma sprawy — odpowiadam entuzjastycznie.

Czyli że pierwsza wiadomość była od brata? Dlaczego nie zapisała go w kontaktach? Przechodzi mnie niepokojący dreszcz, który zawsze wróży coś niedobrego. Jednak mam już plan. Blondynka żegna się ze mną i szybko oddala się w stronę bocznej bramy, tej przy dziedzińcu. Upewniwszy się, że mnie już nie widzi. Puszczam się biegiem do głównego wejścia. Muszę być na dziedzińcu przed nią, inaczej niczego się nie dowiem. Ścieram dłonią pot z czoła i biegnę dalej przez szkolne korytarze. Nareszcie jestem an miejscu. Chowam sie w zaroślach niedaleko bramy. Widzę, że Trevor już stoi i czeka na siostrę. Jest na tyle blisko, że słyszę jego odchrząknięcie, gdy nadchodzi Jules.

— Witaj — odzywa się dziewczyna oficjalnym tonem. Obserwuję rodzeństwo. Są naprawdę do siebie podobni; mają te same oczy i kolor włosów.

— Tutaj masz wszystko. — Trevor rozgląda się dookoła czujnie. —  I… wiesz co masz dalej robić. — Przekazuje Jules coś, co wygląda jak mały pakunek. Następnie Jules coś mu tłumaczy. Mina Trevora w pewnej chwili zdradzają niedowierzanie. Odpowiada coś z ożywieniem i na koniec przesyła jej uśmiech. To chyba pierwszy raz, kiedy widzę jak się uśmiecha, wygląda o wiele bardziej dostępnie. Ona odpowiada tym samy i odprowadza brata wzrokiem, również ja obserwuję oddalające się plecy Trevora.

~*~

Całe po południe spędzam w pokoju, gapiąc się w okno, wypatrując niewiadomo czego. Zastanawiam się nad sytuacją Jules i analizuję wszystko, co widziałam, czytałam i słyszałam. Dochodzę tylko do jednego winsoku... Żyję wśród ludzi obłąkanych.

Dochodzi w pół do dwunastej, a ja tkwię między zaroślami. Sobota wieczór, to wymarzony czas na śledzenie koleżanki. Może to ja jestem jednak obłąkana? Coraz bardziej uświadamiam sobie, że moje życie jest patologią. Mimo tego, że przed wyjściem zakładam suche ubrania, to one i tak jest już mokre przez kropiący wciąż deszcz. Trzęsę się z zimna oparta o pień. Spoglądam przelotnie na zegarek. W oczekiwaniu, zaczynam mazać patykiem po błotnistej kałuży i właśnie wtedy wybija dwunasta w nocy. Podnoszę szybko wzrok i widzę, że niedaleko mnie, przez krzaki przedziera się Jules. Dziewczyna jest niemalże bezszelestna. Czujnie obserwuję, gdy zbliża się do ruin i za chwilę schodzi na dół. To moja jedyna szansa. Muszę zobaczyć, co ona knuje.

Omiótłszy okolicę, wychodzę z kryjówki i przechodzę w inne miejsce. Mam teraz lepszy widok na wejście do piwnicy. Widzę nawet skrawek drzwi i nogi Jules. Muszę być bliżej, by coś konkretnego zobaczyć. Co ona kombinuje? Podchodzę o kolejne kilka kroków i teraz idealnie wszystko dostrzegam. Blondynka stoi naprzeciw drzwi. Zaraz, zaraz... Czyżby tak to właśnie wyglądało z daleka? Czy gdy ja byłam w ich pobliżu, te drewno tak się jarzyło? Nie przypominam sobie tego. Jednak wzrok mnie nie myli. Faktycznie drzwi świecą się żółtym blaskiem, który niemalże pochłania Jules. Przecieram oczy ze zdumienia. Dziewczyna jednak stoi pewnie. Widzę, że teraz wyciąga coś z kieszeni, jakiś wisior. Trzyma go w ręku i wykonuje kilka ruchów dłonią. Coś zaczyna się dziać.

Nagle widzę oślepiający blask. Przystawiam dłoń do oczu. Jules pociąga pewnie za klamkę i blask staje sie już nie do zniesienia. Zamykam oczy i krzywię się, bo właśnie do mojej twarzy dociera gorący podmuch, jakbym stała przy ognisku. Zdobywam się na otwarcie oczu. W tym samym momencie pojawia się chudy mężczyzna o platynowych włosach do ramion. Cholera! To ten sam człowiek, którego widziałam na dziedzińcu z Cornsbym! Człowiek wychodzi z drugiej strony drzwi, wyłania się z blasku. Nie mogę uwierzyć własnym oczom. Ash miał rację?! Czy naprawdę istnieje inny wymiar? Wszystkie bajki są prawdą? Teraz mam dowody przed oczami.

Oboje wychodzą z piwnicy i stają bardzo blisko zarośli, gdzie się ukrywam. Jules  od razu wita się z mężczyzną nietypowym uściśnięciem dłoni, a raczej uściśnięciem łokci. Już raz ten gest widziałam. Z początku słyszę jakieś niezrozumiałe dla mnie słowa, jakby mówili w innym jeżyku. Zaczynam coś wychwytywać. Nie wiem dlaczego, ale znów zaczynają mówić normalnie.

— …Z tego wynika, że to oni ją przetrzymują — słyszę Jules.

— Tak. Według szpiega, jest kartą przetargową za Ivaso.

Znów to imię!

— Kim jest nasz szpieg, Aleksynie? Muszę z nim porozmawiać, może da się wyciągnąć z niego coś więcej.

— Niestety nie jesteś upoważniona do pozyskania takich informacji — odpowiada Aleksyn. W świetle lamp jego włosy wyglądają, jak białe siano. Jules krzywi się na twarzy, nie cieszą ją te słowa.

— Musisz zrobić wyjątek, dobrze wiesz, że to nie jest zwykła misja obserwatorska — mówi pretensjonalnie.

— Nie ma takiej możliwości, Mitterua — odpowiada mężczyzna, którego głos jest tak aksamitny, że niemalże brzmiał jak żeński. — Masz swoje funkcje i jak każdy wiesz, co do ciebie należy. Dostajesz zadanie i oczekuje się od ciebie odpowiednich skutków.

Jules jest rozgoryczona. Nie widzę jej wyraźnie z tej perspektywy, ale zauważam, że buntowniczo założyła ręce na pierś.

— Specjalny odział wyruszył już na poszukiwania. Jedynym faktem jest to, że Anna Prescoth nie ma już wiele czasu…

Przełykam ślinę, słysząc te słowa. Czuję wielkie gorąco i zimno naraz. Mówią o mamie! Żyje! Jeszcze żyje… To jest teraz najważniejsze. Tak bardzo chcę wybiec im naprzeciw i dopytać o szczegóły. Muszę dowiedzieć się czegoś więcej! Nie mam żadnej sposobności… Jules i jej rozmówca dyskutują jeszcze przez moment, ale tracę zmysł słuchu, bo słowa Aleksyna wciąż brzmią mi w uszach, niczym echo. Nie mogę skupić się na niczym innym. Jules i Aleksyn zaczynają się żegnać. Oboje wchodzą do ruin. Wtedy wstaję i biegnę przed siebie. Czuję, jakby nastał jakiś przełom, jakbym ja stała się kimś innym. Jestem jak nowo narodzona i biegnę przed siebie do internatu, by wszystko sobie poukładać. Zaczynam nowy etap, muszę zebrać jak najwięcej informacji. Teraz już wiem, że świat w którym żyłam, nie jest taki, jak mi się wydawało. Wszystko jest inaczej. Cała rzeczywistość spowiła tajemnica, niczym ochronna mgiełka. Tylko kogo miała chronić? Mnie, czy raczej ich?

Witam po dłuższej przerwie, zagląda tutaj ktoś jeszcze? :D